: Proactief palen plaatsen

Auto’s die al rijdend worden opgeladen via de snelweg. Toekomstmuziek? Niet volgens het filmpje dat ik van een vriend ontving. Het elektrisch opladen van een auto via ingebouwde zonnepanelen in de weg, zónder laadkabels deed enkele geleden nog veel stof opwaaien. Bij mij  wakkert het futuristische gevoelens van supersonische zwevende auto’s laverend tussen torenhoge flatgebouwen aan.

Kijken in de toekomst voor laadoplossingen van nu

Huidige ontwikkelingen zijn zeker geen science fiction meer. Steeds meer mensen kopen een elektrische auto en dus moet er steeds meer geladen worden. Waar ik een jaar geleden mensen er nog van moest overtuigen dat ook in hun gemeente laadpalen moesten komen, merk ik nu dat we steeds vaker worden benaderd met de vraag hoe je al die elektrische auto’s kan laten laden in je gemeente en het liefst met zo min mogelijk palen zoveel mogelijk mensen elektrisch kan laten rijden. De hamvraag is dan ook op dit moment: “Op welke locatie wordt de laadpaal het beste gebruikt?”

Twee leidende principes in de praktijk

Op dit moment zijn er een tweetal principes voor het kiezen van een locatie: het “paal-volgt-auto-principe” en het “rondjes-met-een-passerprincipe”. Bij het eerste principe kunnen (toekomstige) berijders van elektrische auto’s een laadpaal aanvragen bij hun gemeente. De gemeente plaatst dan bij ze in de buurt een laadpaal. Zo weet je als gemeente zeker dat er minimaal één gebruiker is maar je weet niet of dat er ooit meer gaan worden. En wat doe je met mensen die wel een elektrische auto hebben maar zich niet melden?

Het tweede principe is het “rondjes-met-een-passerprincipe”. Hierbij wordt een kaart van de gemeente gepakt, een passerpunt in de kaart gestopt en een rondje om dit passerpunt getekend. Dit rondje stelt de radius om een laadpaal voor en is meestal tussen 300 meter tot 500 meter groot. Naast dit rondje zet je weer een passerpunt neer, tekent weer een rondje en zo bouw je een “netwerk”. Op deze manier weet je zeker dat iedere inwoner van de gemeente op een hemelsbrede afstand van tussen de 300 meter en 500 meter van een oplaadpaal woont, werkt of recreëert. Het probleem met dit principe is dat je geen rekening houdt met de situatie in een buurt of wijk. Zijn er überhaupt wel laadpalen nodig in die wijk en is er wel plek voor ze in de openbare ruimte?

Hoe voorspel je de toekomst?

Het grootste nadeel is dat beide principes zich vooral richten op de huidige vraag naar elektrisch laden zonder dat daar een duidelijke toekomstvisie achter zit. Daarom hebben we een model ontwikkeld waarmee we de toekomst in kaart kunnen brengen. Dit doen we met behulp van ruimtelijke analyses. Waar wonen de elektrische rijders van de nabije toekomst? waar werken ze? Wat voor laadinfrastructuur past het beste in deze buurt? En waarom zou je als gemeente wachten op verzoeken of juist in het wilde weg palen plaatsen als je eigenlijk al weet waar je dat moet gaan doen. De futuristische toekomstbeelden laten zo nog even op zich wachten.

Waarom niet innovatief naar de toekomst kijken?