Ik woon er nu een maand. In het voormalige douanekantoor aan de Westzeedijk in Rotterdam. Hier in het Lloydkwartier is opnieuw invulling gegeven aan het maritieme verleden. Vanuit mijn slaapkamer heb ik uitzicht op het oude belastingkantoor aan de Puntegaalstraat, nu een thuishaven voor jonge starters en ondernemers. Maar gezien vanuit mijn slaapkamer is het vooral een prachtig Rijksmonument dat zichtbare sporen draagt van oorlog en wederopbouw.
Aan de andere kant, in de woonkamer, kijk ik uit op de Pieter de Hoochweg. Hier worden door de Rotterdam Academy nog steeds maritieme opleidingen gegeven in de voormalige Zeevaartschool. Ik vraag mij af of er nog steeds een sterrenkijker staat in de koperen koepel die ver boven de wijk uittorent. Daarnaast zit Codarts, de Hogeschool voor de Kunsten, maar het stenen plakkaat op de gevel dat “Loodswezen” leest verraadt een vroegere bestemming. Aan de horizon zie ik de Botlek, waar ’s nachts de vlam in de schoorsteen van de Shellraffinaderij fel oplicht. Iets noordelijker ligt Schiedam, waar een grote, diagonale transportband de locatie van de glasfabriek verraadt. Hoewel ik geboren ben in het Havenziekenhuis, ben ik opgegroeid in Krimpen aan de Lek. Ik bezoek mijn ouders daar nog regelmatig met de boot. Mijn nieuwe huis ligt namelijk tegenover de Sint Jobshaven, waar ik opstap op de Waterbus, een catamaran die met regelmaat vanuit Heijplaat de Nieuwe Maas, de Lek en ten slotte de Noord afvaart richting Dordt. Met de boot van thuis naar thuis, dat is toch gaaf?
Succesvolle transformatie
Ik kan het niet helpen mijn nieuwe buurt ook door een professionele bril te bekijken. De kades en havens van het Lloydkwartier zijn voorbeelden van succesvolle transformatie. Zelfs de minder monumentale loodsen en kantoren zijn nu begeerlijke plekken om je atelier of studio in te vestigen. De huur- en koopprijzen zullen deze ontwikkeling ongetwijfeld volgen en ook een koffie gaat al richting de 3 euro. Bij de enige Albert Heijn in de buurt zie ik aan de mensen of ze wonen in de voormalige havencomplexen of in de naoorlogse sociale woningbouw waaruit de rest van het Coolhaveneiland is opgebouwd. Ik ben benieuwd of en hoe de gemeente een al te grote ruimtelijke en sociale tweedeling denkt tegen te gaan, en of dat misschien ook een verantwoordelijkheid is van nieuwe bewoners, zoals ik. En wie er een beetje mee bezig is zal ook zien dat de energietransitie overal gaande is. Rond het hoofdkantoor van Greenchoice aan de Pieter de Hoochweg wemelt het van de laadpalen, en vrienden kijken mij schaapachtig aan als ik enthousiast vertel dat ik restwarmte heb van de AVR, en dat die glasfabriek in Schiedam misschien ook ooit wel warmte gaat leveren aan de warmterotonde, die, zij het onzichtbaar, langs mijn huis onder de Westzeedijk loopt.
Samen werken aan de leefomgeving
Het punt van dit verhaal is dat het voor mij en mijn vakgenoten belangrijk is te vertellen over wat wij doen. Onze buurten en binnensteden veranderen steeds sneller en de energietransitie raakt ons ook allemaal. Ik vind het belangrijk dat mensen zich bewust zijn van de veranderingen die gaande zijn in hun leefomgeving, die impact hebben op hun manier van leven, ook al is dat niet altijd zichtbaar. Alleen op die manier bereik je dat mensen daadwerkelijk betrokkenheid en verantwoordelijkheid ervaren bij hun buurt. Maar blijf dan wel dichtbij huis, en kom met voorbeelden die tot de verbeelding spreken. Want visies en concepten zijn aan slechts een klein publiek besteed. Leg de onvermijdelijke vragen op tafel: welke voorzieningen zijn nu echt nodig in de buurt, hoe gaan we om met leegstand, en hoe gaat uw wijk eigenlijk van het aardgas af? Deze vragen moeten we niet alleen bij beleidsmakers, maar ook bij bewoners en bedrijven neerleggen. Zo zorgen we dat de zorg om onze leefomgeving bij iederéén thuis begint.
